NOTATKI

“Rushmore jako antyteza Podwodnego życia ze Stevem Zissou” - tak dokładnie powinien brzmieć tytuł tego odcinka. Omawiamy w nim bowiem film Wesa Andersona z 1998 roku, który oceniamy w odniesieniu do tego z 2004-tego, punktując przy tym jego (nie)doskonałości oraz szukając w nim cech charakterystycznych dla twórczości nieśmiałego chłopaka z Teksasu.

Powodem takiego obrotu sprawy jest to, że właśnie Podwodne życie ze Stevem Zissou był naszym pierwszym wyborem do dzisiejszego odcinka, w którym pragnęliśmy przybliżyć Wam postać jednego z naszych ulubionych reżyserów poprzez omówienie jedno z jego mniej znanych dzieł. Jak się jednak okazało, nie bylibyśmy w stanie polecić go z czystym sumieniem, zgadzając się zarazem ze słynnym Rogerem Ebertem, iż odradzać seansu Zissou również nie będziemy. Zbyt dużo jest w nim jednak niedoskonałości i mocno odstaje on od standardów, które muszą spełniać polecane przez nas perełki. Dlatego postanowiliśmy zmienić wybór i zdecydowaliśmy się na jeszcze mniej znany film Andersona, będący jednocześnie jego drugą pełnometrażową fabułą w karierze.

Rushmore to dziecko Wesa oraz jego przyjaciela ze studiów, nie mniej znanego aktora Owena Wilsona. Panowie razem napisali scenariusz i starali się o jego sfinansowanie po dość średnio przyjętym debiucie Trzej faceci z Teksasu z 1996 roku, również ich wspólnym dziele. Na szczęście udało im się zebrać dość pokaźną sumę (ok. $10M) oraz ostatecznie zainteresować scenariuszem nawet samą wytwórnię Disneya.

Co ciekawe, jedną z ról drugoplanowych napisali z myślą o Bill’u Murray'u, marząc by ten zgodził się zagrać w ich filmie. Gwiazdor takich przebojów jak Pogromcy duchów czy Dzień Świstaka tak mocno zakochał się w podesłanym przez agenta scenariuszu, iż zdecydował się przyjąć rolę i to praktycznie za darmo (mówi się o “diecie” w wysokości $9k).

Do roli pierwszoplanowej natomiast wystartowało aż ok. 1800 nastolatków, ale żaden z kandytatów nie był w stanie przekonać Andersona, iż zdoła unieść film na swoich barkach, nadając postaci jednocześnie nieznośną, jak i wzbudzającą sympatię stronę. Aż w końcu i jak to zwyczajowo bywa - zupełnie przypadkowo - reżyserka Sofia Coppola (córka słynnego Francisa Forda), poproszona o pomoc podsunęła ludziom od castingu swojego kuzyna. I jak się później okazało, Jason Schwartzmann oczarował reżysera dosłownie w trzy minuty, po czym podbił serca zarówno publiki jak i krytyków filmowych. Jest to jeden z najlepszych debiutów kinowych ostatnich dziesięcioleci oraz film, który wielu do dziś uważa za najlepsze dzieło 50-letniego reżysera, którego nomen omen najbardziej ulubionym filmem jest Dziecko Rosemary Romana Polańskiego.

Sama produkcja znalazł się na liście filmów budujących dziedzictwo kulturalne Stanów Zjednoczonych, przechowywanych przez National Film Preservation Board w Bibliotece Kongresu Stanów Zjednoczonych. Zapraszamy zatem na rozmowę o filmie, jego reżyserze, jak i o tym dlaczego do dyskusji nie wybraliśmy… Podwodnego życia ze Stevem Zissou. ;)

Miłego słuchania!!

Rozpiska czasowa

HOUSEKEEPING

00:30 Trzy słowa o zarazie…

07:29 Serialowo-muzyczna pogawędka

19:55 Polecanki serwisów streamingowych

DANIE GŁÓWNE

27:36 Rushmore

Trailery & linki

Intro: Ryan Anderson – Stairwell (zmodyfikowane na potrzeby własne)
Podkład: Blue Dot Sessions – Low Light Switch (zmodyfikowany na potrzeby własne) 
Licencja.