53. Sekrety i kłamstwa - Mike Leigh
Wersja video
Zwiastun
NOTATKI
Choć Mike Leigh na swoim koncie ma już zarówno wiele sukcesów, nagród, jak i świetnych filmów, to nadal nie jest, naszym skromnym zdaniem, na tyle znanym twórcą w świecie filmu na ile powinien być. Jego obrazy bowiem to prawdziwe skarby, które warto odkrywać, a następnie regularnie do nich powracać, bo każdy kolejny z nich to jedna wielka lekcja życia…
Jak mówi ten urodzony w 1943 roku w Manchesterze reżyser, jak tylko rozpoczął swoją przygodę z filmem zagranicznym, czyli po przyjeździe do Londynu w wieku lat 17-stu, z miejsca zakochał się w filmach włoskich, francuskich czy azjatyckich. Mówiąc o swoich ulubionych filmach wymienia jednym tchem takie tytuły, jak m.in. Złodziei rowerów de Sici (1948), Późną wiosnę Ouz’a (1949), czy też Pali się moja panno Milosa Formana z 1962 roku.
Między innymi to właśnie te filmy ukształtowały Leigh, który w zasadzie już od swojego debiutu w wyrobił sobie markę oraz styl odróżniający go od innych twórców. Również jego sposób pracy z aktorami to ewenement na skalę światową, ale o szczegółach w samym odcinku ;)
Sekrety… opowiadają o czarnoskórej mieszkance Londynu, która po śmierci swoich adopcyjnych rodziców postanawia dowiedzieć się, kto jest jej biologiczną matką, a następnie ją odnaleźć. Nie przeczuwa jednak, że to, co niedługo odkryje, zmieni jej życie bardziej, niż się tego spodziewała. W filmie, oprócz głównych bohaterek, mamy do czynienia z tak sporym przekrojem wspaniałych (i tak różnych od siebie) nie tylko postaci, ale i wcielających się w nie aktorów, że aż palce lizać. Nie dziwią zatem nominacje do Oscara w roku 1997 dla obu Pań grających najważniejsze postaci, jak i trzy inne najważniejsze nomki oscarowe, czyli za najlepszy film, scenariusz oraz reżyserię.
Dzisiejszy komediodramat obyczajowy to według nas jedna z najlepszych perełek, jakie przyszło nam omawiać w pełnych odcinkach naszego podcastu/videogloba. Jest tu bowiem sporo nie tylko śmiechu czy łez, ale także poważnych rozważań nad tym, co w życiu najważniejsze. To wszystko stanowi dla nas wszystkich najbanalniejszą lekcję ze wszystkich, ukazującą nam najdobitniej jak tylko można, iż “kłamstwo nigdy nie popłaca”. Jest to obraz praktycznie bez wad i z czystym sumieniem polecamy go dosłownie wszystkim kinomanom,
Odcinek jak zwykle bezspojlerowy!
Miłego słuchania!
Intro: Ryan Anderson – Stairwell (zmodyfikowane na potrzeby własne)
Podkład: Blue Dot Sessions – Low Light Switch (zmodyfikowany na potrzeby własne)
Licencja.